sapsalis.gr

Beer is the only proof that "god" exists.

Μέσα στην ταξη ρωταει ο δάσκαλος τα παιδιά.
-Κωστάκη ποια ειναι η πρωτεύουσα της Αγγλίας;
-Το Λονδίνο κύριε.
-Μπράβο Κωστάκη.
-Αννούλα ποια ειναι η πρωτεύουσα της Γερμανίας;
-Το Βερολίνο,απαντά η Αννούλα.
-Μπράβο Αννούλα.
Σε κάποια γωνιά της τάξης κάθεται και ενα πολύ συμπαθητικό μαυράκι,ο Άχμετ και παρακολουθεί με προσοχή.Γυρνάει λοιπόν ο δάσκαλος και ρωτάει:
-Άχμετ, ποια ειναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας;
-Η Θήνα.
-Άχμετ, ποια ειναι η πρωτευουσα της Γαλλίας;
-Το Πρίσι.
-Άχμετ, ποια ειναι η πρωτεύουσα της Ισπανίας;
-Η Μδρίτη.
-Μα καλά τι βλακείες ειναι αυτές; Γιατί απαντάς χωρίς να λες το ''α'';
Πετάγονται τα άλλα παιδάκια και λένε:
-Εεεεε κύριε είναι λογικό αν αναλογιστείτε τη χώρα από την οποία κατάγεται ο Άχμετ.
-Μα καλά ποια χώρα είναι αυτή;
-Η Να-μί-μπι-α..

1) τα μαλλιά σηκώνουν βάρος 3 κιλά.
2) το πέος είναι 3 φορές ο αντίχειρας.
3) ο μηριαίος είναι σκληρός σαν τσιμέντο.
4) η καρδιά της γυναίκας χτυπάει γρηγορότερα από τον άνδρα.
5) χρησιμοποιούμε 300 μύες για να ισορροπήσουμε το σώμα μας.
6) η γυναίκα έχει διαβάσει όλο το κείμενο. ο άνδρας ακόμα μετράει τον αντίχειρα του.!

Γιατί απέλυσα τη γραμματέα μου!

Προσέξτε μην σας συμβεί.....

Πριν από δύο εβδομάδες ήταν τα 45α γενέθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι αυτό. Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου ξέροντας
ότι η γυναίκα μου θα μου έφτιαχνε το κέφι με τις ευχές της και ίσως και με κάποιο δώρο.
Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε "καλημέρα"! "Καλά να πάθεις, που θελες και παντρειές", σκέφτηκα. Παρηγορήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το θυμόντουσαν. Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν είπαν λέξη.
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος.
Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Τζάνετ μου είπε, "Καλημέρα κύριε διευθυντά, Ευτυχισμένα Γενέθλια." Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι. Κάποια στιγμή, η Τζάνετ μου χτύπησε την πόρτα και είπε, "Ξέρετε, Έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γενέθλια σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυο μας;"
"Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. Πάμε". Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή. Πήραμε δύο μαρτίνι και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε, "Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;"
"Υποθέτω πως όχι" απάντησα εγώ. "Πάμε στο διαμέρισμά μου", μου είπε εκείνη. Φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είπε, "Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο."
"Βεβαίως", απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων, ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά, και ντουζίνες ολόκληρες από οικογενειακούς φίλους. Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων... και εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπέ... θεόγυμνος.